Donderdag 13 maart wordt de gevelsteen ’t Lachende Luipaard’ onthuld door Jos Otten, directeur van de Vereniging Vrienden van Amsterdamse Gevelstenen. Daarmee is de gevelsteen terug op de oorspronkelijke plek waar hij van 1717 tot begin 70’er jaren heeft gezeten.
’t Luipaard’, de oorspronkelijke naam van de gevelsteen, zat tot voor kort gemetseld in de zijmuur van Zeedijk 12. In 1992 nam de Vereniging Vrienden van Amsterdamse Gevelstenen het initiatief om de gevelsteen weer op z’n oude plek terug te plaatsen. Monumentenzorg werkte mee en beloofde dat ’t Luipaard’ in april ’92 herplaatst zou worden. Groot was de teleurstelling, ook bij Zeedijkbewoners, dat Monumentenzorg oordeelde dat de gevelsteen toch niet teruggeplaatst kon worden. Daarop besloot men ’t Luipaard’ een plek te geven in de zijmuur van Zeedijk 12. De steen was ondertussen gerestaureerd en gepolychromeerd door Gerard Fraza. Door de groteske grijns van het beestje kreeg de steen al vlug de bijnaam ‘t Lachende Luipaard’.
Uit archiefmateriaal blijkt dat Zeedijk nummer 47 in 1717 al de naam ‘t Luijpaard’ droeg.
Oude eigendomsbewijzen laten zien dat het om pand nummer 47 gaat. In 1806 werd Johannes Arnoldus Bronkhorst eigenaar van “het huijs en erve, staande en gelegen op de Zeedijk, ’t vierde huis bewesten de Waterpoortsteeg daar ’t Luijpaard in de gevel staat,gemerkt D 1. G 22 No.47”. En dat is het pand van de NV Zeedijk.
De NV Zeedijk investeert in de binnenstad door middel van economisch-sociaal beheer. Bedrijven op de begane grond zijn belangrijk omdat zij beeldbepalend zijn in de uitstraling van een straat. En hoewel de gevelsteen niet direct in het zicht is vanaf de straat, heeft de NV Zeedijk zich er toch, met succes, voor ingespannen om het beestje weer zijn oude plek op Zeedijk 47 terug te geven. En daar is de gevelsteen ’t Lachende Luipaard’ vanaf donderdag 13 maart weer in zijn volle glorie te zien, op een mooi pand waaruit wordt gewerkt aan een mooie missie.
